Interview casemanager

Hans* vertelt over zijn functie als casemanager bij het Landelijk Steunpunt Extremisme (LSE). Want waar houdt een casemanager zich zoal mee bezig? En wat maakt het werk zo boeiend?

Hoe zag jouw loopbaan eruit voordat je bij het LSE kwam werken?
‘Ik heb een tijd in de jeugdbescherming gewerkt. Op een gegeven moment heb ik naast mijn werk weer een studie opgepakt: religiewetenschappen met als specialisatie islam en Arabisch. Vanwege die studie stonden mijn collega’s destijds aan mijn bureau met de vraag of ik aan kon sluiten bij een casusoverleg radicalisering. Toentertijd hadden we te maken met een grote groep uitreizigers naar Syrië en Irak. Daar hoorde ook bij dat ik casuïstiek ging draaien die verband hield met radicalisering. Zodoende ben ik me meer gaan bezighouden met de onderwerpen radicalisering en extremisme en heb ik uiteindelijk gesolliciteerd voor de functie van casemanager bij het LSE.’

Hoe zou je het werk van een casemanager omschrijven?
‘Ik werk nu bijna tweeënhalf jaar bij het LSE als casemanager en ik zou mijn werk omschrijven als gevarieerd. Enerzijds heeft alle casuïstiek waarmee ik te maken krijg als kernthema radicalisering en extremisme. We hebben daarbij ook een belangrijke functie in het meedenken of wel echt sprake is van extremisme. Anderzijds heb ik te maken met zowel cliënten die zichzelf melden, als met cliënten die door anderen gemeld worden, als met families en naasten van mensen die (mogelijk) geradicaliseerd zijn. Je kunt je voorstellen dat dat totaal verschillende perspectieven zijn. Daarbij komt dat we naast begeleiding bijvoorbeeld ook veel advies bieden aan ketenpartners. Soms in de vorm van een aantal consultaties, en soms in de vorm van een trajectadvies, waarbij je voor langere tijd met een zaak meeloopt. Ook het gesprek met een ketenpartner verloopt totaal anders dan een gesprek met een cliënt. En de aard van de zaken varieert enorm.’

En na die tweeënhalf jaar zit je nog steeds goed op je plek?
‘Ja, een van de redenen waarom ik het zo naar mijn zin heb bij het LSE, is de holistische insteek van ons werk. In alle casuïstiek die bij ons binnenkomt, speelt ideologie een rol. Anders heb je het niet over extremisme. Tegelijkertijd is de manier waarop mensen tot extremisme gekomen zijn, afhankelijk van meerdere factoren. Zo kijk je naast ideologie bijvoorbeeld ook naar identiteitsontwikkeling, zelfredzaamheid en het netwerk om een cliënt heen. En als psychopathologie mogelijk een rol speelt, betrek je het behandelteam van het LSE bij een casus. In de holistische insteek komt mijn achtergrond vanuit bijvoorbeeld de jeugdreclassering en mijn wetenschappelijke achtergrond mooi samen. Ik wil daarbij overigens wel benoemen dat we ook collega’s hebben met specialisaties op andere vormen van extremisme, zoals extreemrechts, of anti-institutioneel extremisme.’

Kun je een moment noemen in jouw loopbaan als casemanager waar je met trots op terugkijkt?
‘Ja, zeker. Ik kreeg eens de opdracht een pedagogische duiding te doen. Dat is een lastige term, maar dit betreft een onderzoeksopdracht vanuit de jeugdbescherming gericht op de vraag of er mogelijke zorgen zijn met betrekking tot radicalisering of extremisme in de opvoeding van kinderen. De cliënt die ik omschreef in mijn duiding, gaf me naderhand aan: ik vind dit erg lastig om terug te lezen, maar je beschrijft me wel precies zoals ik ben en hoe het is. Dat beschouw ik dan als een compliment. Het is niet altijd makkelijk om het over radicalisering en extremisme te hebben, maar als een cliënt zich herkent in een duiding, dan is al een belangrijke stap gezet.’

*Vanwege privacy redenen is Hans een gefingeerde naam.

Ook aan de slag als casemanager bij het LSE? Bekijk onze actuele vacatures.